عشق تلخ
نوشتن ، ناله های پنهان دل را سر دادن است ، نویسنده بیشتر برای تسلی دل خود می نویسند تا بخاطر خوانندگان .عشق تلخ
نوشتن ، ناله های پنهان دل را سر دادن است ، نویسنده بیشتر برای تسلی دل خود می نویسند تا بخاطر خوانندگان .مرگ پایان گناه
سلامی را برای تو می فرستم
و نفرینی برای آنانکه جدایی آغاز کردند..!!
می نویسم به یاد گرمی نفس هایت
می نویسم به یاد تک تک ثانیه هایی که نیستی..
می نویسم به یاد شیرینی کلامت
می نویسم به یاد عشق و محبت و وفای آنان که بودند
و رفتند و نخواهند آمد
و باز می فرستم درودی برای آنان که نوشتن آغاز کردند
و مرا از غم هجران تو نجات دادند
پس تو هم بنویس برای من بی عشق
سلام خوبین ببخشید ببخشید ببخشید خوب ببخشید دیگه به خدا سرم شلوغ بود نه که شما مهم نیستینا نه شما مهمین ولی به هر حال منم کنکور داشتم دیگه.خوب دیگه چه کار میکنید مارو نمیبینید خوشین؟خوب خدا رو شکر.من؟ای بابا.....................
بر دو راهی مرگ و زندگی من ناگزیر به راه مرگ خواهم رفت
چرا که این گزینش مرگ از زندگی نیست
گزینش مرگ از مرگی تدریجی است
گزینش مرگ از دردی مزمن
گزینش مرگ از غمی جانکاه
گزینش مرگ از هیچ...
من پر از هیچم،پر از پوچم،من تهی از خنده وشادی،من تهی از خشم و اندوهم
من سزاوار ملامت ها،من سزاوار غریبانه ترینم کوچم
من در آبادی قلبت،بذر نفرت را به صدها بار
من در آرامش ذهنت،فکر تلخ انتقام را بال و پر دادم
من چگونه آسمان آبی رویایی ات را با غباری از شک و تردید،
تیره و تاریک و وهم انگیز می کردم؟
من که خود آواره این جاده های بی سرانجامم
من که خود در پیچ و تاب حسرت و گریه،رخوت این نعش سنگی را
با تمام خستگی هایم،می کشم بر دوش
من که در ماتم سرایی مملو از ناباوری ها،می دهم هر لحظه آواز اجل را گوش
من چرا چشمان پاکت را هر دم از روی لجاجت ها،
در خروش بی مثال اشک هایت شستشو دادم؟
من سزاوار حقارت ها،شکستن هام
پیش چشمانی که روزی این من آلوده را بر سجده می افتاد.
من تو را در گوری از تشویش و بیزاری مژده آرامشی پاینده می دادم
من تو را تا آخرین لحظه وعده ای پوچ و دروغین و ریا کارانه می دادم
من سزاوار نمردن ها در جوار مرگ یارانم
من سزاوار مصیبت ها،بدی ها،بدترین هایم
گر عشق واژه تنهایی نیست ؟
مگر عشق درک غربت نیست؟
مگر عشق در گوشه ای تنها نشستن نیست ؟
مگر عشق در کالبد دیوانگی نیست؟
مگر عشق لال شدن نیست؟
مگر عشق به درون خود ریختن نیست؟
مگر عشق گرداب اتش نیست؟
حیران مانده ام از این عشق مگر چیست!
که برایش می توان از جان گذشت
ای زیبا پسند که عشق را زیبا پسندیدی ،عشق را کجا باید
جست؟در کوچه سار شب یا در گام های افتاب
در دیدار یاور کلام هر کجا که هست ان را
خواهم جست
!
زندگی دوچیز بیشتر نیست:
یا مرگ آرزو ...
یا آرزوی مرگ...
خبر مرگ من آرام در صدایت ریخت
ناگهان شانه هات لرزید ند
چشم ها را کلافه
پشت سر هم باز و بسته می کردی
روی مرطوب گونه ات آرام قطرهایی درشت غلتید ند
صبح تاریک و سرد بهمن ماه از دهان ها بخار می آمد
مرده ها را به نوبت انگاری توی غسالخانه می چیدند
دست بی اعتنا و سنگینی که مرا روی تخته می شست
چشم های غریب و غمگین ات پشت دیوارها نمی دیدند
مثل تازه عروسها وقتی پیکرم را سپید پیچیدند
بعد از آن دست دیگری آمد پلک سنگین و خیس من را بست
برای ابدیت بست چشمم را...!!
چشم های تو دیگر از امروز گریه های مرا نمی دیدند
زیر سنگینی تابوت انگار دلم از ترس و غصه می ترکید
مشتی از خاک های بی وقفه توی آغوش باد رقصیدند
هی سرت داد می زدم .....!!
برگرد.....برگرد
من از این گور سرد می ترسم
گوش هایت چقدر کر شده بود..!
حرفهای مرا نفهمیدند
گریه های تو کلافه ام می کرد
ناله هایم بلند تر شده بود
اسکلت های پیش کسوت تر گورستان به من و ناله ام خندیدند
هق هق تو شدیدتر می شد
چون روال همیشگی هر کسی سوره ای خواند و دور شد از من
خدا بیامرزتش....!!
دستهایی فشرد دستت را
صورتت را سه بار بوسیدند
توی پیراهن سیاه خودت مثل یک تکه ماه می ماندی
دلم تنگ میشود بی تو
هم از این گور سرد می ترسم
شهر سرد و بهمن ماه
سایه ات روی سنگ قبرم می لرزید
مثل هر پنجشنبه می آیی
فاتحه ای می خوانی
من به پایان رسیده ام کم کم
شانه های تکیده ام اینجا زیر باران وبرف پوسیدند
اینجا یا ابری است یا باران می بارد
روی این شهر لعنتی انگار خاک سنگین مرده پاشیدند.....!!
می خواهم امشب تو را نیز از دفترم خط بزنم 
چه سود از ترانه ای که حقیقت پیش رویش نیست 
از سوختن بی صدا می ترسم
از شعر هایم نیز
تو را خط می زنم
تا آسمـــانی که دیگر نیست
افسوس که ثانیه های انتظــــار
در پس لحظه های خالی
به شمارش دردها می ماند
پیوسته
بی پایان
تو را خط خواهم زد
و تنهایی را باز
خواهم ســوخــت 
پوسیدن در این زمین خاموش
میان مردمانی دروغ
با بوی تعفن جاری در فضا
که پیوسته بی ذره ای تقدیر و بلوغ نفس میکشند
زیر قابی از ماه
بی پروا عرق میکنند
می نویسند از عشــق ، امــــا
افســـوس 
فریاد ساده ای از دوست
چیزی در من فرو می ریزد
لغزشی در دل
چشم هایی خیس
لمس مشتی بر دیوار
جای لبخندی بر دست
آه اگر بـــــــاران ببارد 
مرگ پایان کبوتر نیست.
مرگ وارونه ی یک زنجیر نیست.
مرگ با خوشه ی انگور می آید به دهان.
مرگ در حنجره ی سرخ گلو می خواند.
مرگ مسئول قشنگی پر شاپرک است.
مرگ گاهی ریحانه می چیند.
مرگ گاهی ودکا می نوشد.
گاه در سایه نشسته است به ما می نگرد.
و همه می دانیم
ریه های لذت پر از اکسیژن مرگ است
مرهم درد دل من مرگ من است
زندگی در حسرت و زجر٬ باعث ننگ من است...
وقت آن شد مرگ آید از پس این عمر دراز
مرگ را در آغوش...
مرگ را در بر خود می بینم!!!
باید یک روز گذشت از کوچه ارواح خبیث
تا که آزاد شوم زین مردمان حرف و حدیث...
وقت آن شد آشکارا شود این راز و نیاز
مرگ را در آغوش...
مرگ را در بر خود می بینم!!!
دعوت مرگ من امروز گواه درد است
سنگ گورم بنهید٬ هوا بس سرد است!!!
و به پایان سفر نزدیکم......
و من از جمع شما خواهم رفت!!!
میروم تا هم آغوشی مرگ...!
تا هجوم هجرت٬
تا که اندوه شما راحتم بگذارد!!!
و چه احساس لطیفی است عروج!!!
مرگ را در آغوش...
مرگ را در بر خود می بینم.........؟!!!!
بدرود
..............